Technologie bezspoinowych ociepleń elewacji budynków stosowane są w Polsce już od ponad 30 lat. Jako termoizolacja stosowane są w nich zamiennie płyty styropianowe i z wełny mineralnej. W dalszej kolejności nachodzą na nie później: wzmacniająca warstwa zbrojona (siatka) oraz wyprawa tynkarska (z ewentualną farba elewacyjną) chroniąca system ocieplenia przed czynnikami zewnętrznymi i nadająca elewacji walor estetyczny.
Dokumentacje projektowe do takich prac muszą zawierać informacje o:
- sposobie ocieplenia,
- wyborze materiałów (systemu),
- miejscu ich lokalizacji wraz z opisami i szczegółowymi rysunkami.
Od wykonawców w każdej fazie prowadzonych robót wymaga się zachowywania dbałości w potrzebie utrzymania ciągłości termoizolacji, która jest konieczna, bo jej przerwanie znacząco pogarsza skuteczność eksploatacji ocieplenia (przy różnicach temperatur na zewnętrznej i wewnętrznej powierzchni ściany elewacyjnej powstają mostki termiczne). Wraz z wykonawstwem na tę ciągłość wpływają również: specyfika konstrukcji budynku i jakość użytych materiałów.
Wykonawstwo
Do ocieplania elewacji budynku wolno przystąpić dopiero po zakończeniu wszelkich robót związanych z zabezpieczeniem ścian przed możliwością ich zawilgocenia (a w przypadku ścian zawilgoconych po likwidacji zacieków od wód opadowych i gruntowych oraz symptomów ich wtórnego wystąpienia).
W szczególności dotyczy to takich stref budynku jak: dachy, system orynnowania, ogniomury, attyki i gzymsy, cokoły ław fundamentowych, balkony, tarasy i loggie, stolarka otworowa, przejścia instalacji lub innych elementów budynku przez płaszczyzny ocieplane, schody zewnętrzne, mocowania poręczy i balustrad itp. Strefy zawilgocone nie powinny być ocieplane przed ich osuszeniem.
Prace "mokre" wewnątrz budynku wymagają zakończenia z odpowiednim wyprzedzeniem lub powinny być tak zorganizowane, aby nie dochodziło do nadmiernego wzrostu wilgoci w ocieplanych ścianach zewnętrznych. Przed ocieplaniem ścian istniejących budynków bezwzględnie trzeba usunąć przyczyny zawilgocenia lub zasolenia podłoża i wyeliminować ich szkodliwy wpływ na podłoże.
W fazach nakładania na elewacji zapraw i klejów temperatura otoczenia nie powinna być niższa niż +5°C, a w przypadku materiałów krzemianowych (silikatowych) nie mniejsza niż +8°C. Strefy takie podczas prac i w fazie wysychania wymagają również ochrony przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi (deszcz, silne nasłonecznienie, silny wiatr). Roboty remontowe powinien poprzedzać uprzedni demontaż systemów odprowadzania wód opadowych (rynien, rur spustowych) oraz innych urządzeń technicznych mocowanych na elewacji (np. instalacji odgromowych, markiz, tablic, szyldów itp.). Ich ponowne zamocowanie musi wykluczać powstawanie wtórnych mostków cieplnych.
Podłoże powinno spełniać dopuszczalne kryteria tolerancji odchyleń powierzchni i krawędzi w połączeniu z tworzącymi go elementami ocieplenia, a przy tym zapewniać wymaganą stabilność i nośność. W szczególności musi być suche, czyste, pozbawione elementów zmniejszających przyczepność materiałów mocujących warstwę izolacji termicznej (np. łuszczących się starych powłok malarskich), musi zachowywać odporność na niekorzystne reakcje chemiczne ze składnikami systemów ociepleń. Podłoża pylące, osypujące się i nadmiernie nasiąkliwe po oczyszczeniu każdorazowo wymagają gruntowania zgodnie z instrukcją stosowania i zaleceniami dostawcy systemu. Przyklejanie płyt termoizolacyjnych do podłoża (zwłaszcza na elewacjach otynkowanych) powinny poprzedzać próby sprawdzające wytrzymałość spoiny na oderwanie i w tym celu wykonuje się przygotowawcze czynności ocenne. Sposób mocowania systemu ociepleniowego wynika z zapisów w projekcie technicznym (klejenie, klejenie + kołkowanie).